O outro día tiven que cortar unha árbore.
Era unha vella cerdeira,
pequena e fráxil,
medio derrubada -derrotada- polo último temporal.
Antes de cortala,
abracei o seu tronco retorto e áspero
e pedinlle perdón
polo que ía facer.
Con cada golpe de machada
-repique fúnebre que cortaba o silencio da tarde-
desgaxaba o seu corpo, rompía as súas entrañas,
roía a miña dor.
Apenas daba froito cada primavera,
alimentando a uns poucos paxaros e avespas,
e a súa sombra era tan mínima e precaria
como a miña.
Na súa fraxilidade perenne,
na súa cortiza basta, pero sempre acolledora,
no seu zume palpitante, a pesar do peso dos días,
no seu froito escaso e pobre,
sentíaa eu irmá das miñas soidades e desamparos.
Hoxe camiño máis amodo.
O sol apenas deixa ver os seus últimos raios.
