I
Sentín o amor desde antes de nacer.
Aínda lembro o brillo da luz,
o aroma das rosas,
a tépeda caricia da auga,
a cálida melodía que me arrolaba.
A esperanza abaneaba as ás polos recunchos,
repousaba sen présa, suspendida no instante,
alimentaba pinga a pinga o xesto, a palabra, o silencio.
II
Nacín. O corazón, aberto de portas e xanelas.
Os meus pais anegaron de luz toda a casa.
E eu deixeime asolagar, mergullado
na paz
tenra
da terra baixo unha choiva de verán.
III
Crecín. Unha noite, a luz fuxiu,
a dor atravesoume de parte a parte,
a fonte secou
e sementou os seus ovos o verme na mesma medula dos meus ósos.
Souben -entón e para sempre- que
era a morte.
Corrín. Atravesei portas e corredores,
abandonei -desolado- soles, rosas, fontes, choivas e esperanzas.
Cheguei a unha porta. Unha físgoa de luz asomaba por baixo…
Os meus pais agardaban. Sabían –sabían-. Das súas mans brotaban feixes de luz, nubes de choiva.
Só dixeron: “Amámoste tanto…”
A terra aínda era fértil. E a semente xermolou,
e regresou o trilo dos paxaros.
IV
Despois, o tempo foi deixando sentir o peso da súa man encalecida.
Medraron herbas e matogueiras.
O lique apoderouse das paredes,
e a claridade refuxiouse no faiado, debilitada polo mundo e polos anos.
Alí foi alimentada -con fervor- polo verso e polo xesto.
Tamén polo eco do recordo que aínda
se filtraba ao final daquel corredor,
baixo a porta.
V
Un día, unha muller tróuxome
un amor callado de silencios e palabras.
Na súa pel, tatuábanse -había que saber lelas-
historias de tenruras solidarias.
Co seu corazón na man
abriu portas e xanelas,
e escorrentou óxidos, xurros, desertos, pesadelos e un milleiro de carrachas.
Conmoveuse por fin a vivenda enteira, desde os cimentos ás estrelas.
A casa toda desbordouse de claridades.
E dúas risas diminutas
chegaron para alimentar o eco da miña voz,
a pegada alegre dos meus pasos florecidos.
O crepúsculo compareceu. Levantou o voo a curuxa,
a cámara lenta, coa paz serena do océano.
O xardín, que antes fose semente e despois flor,
entendeu así
o segredo da eterna primavera:
borrar a súa máscara, reclinar o rostro
e amar –amar– ata a fin
ata a máis pequena e humilde aresta de herba,
aquela a que non chega nunca a luz,
nin a caricia nin a sombra do aire que refresca…
