Ceo gris nun día de verán,
con nubes calladas no ventre aceirado dun cadáver que nos dixire sen pausa…
Os paxaros pían inquedos, como prisioneiros á espera da última chamada,
proxectados a intervalos en voos precipitados arriba e abaixo,
en loita contra a contradición que comprime o seu espazo.
Ao fondo, algunha máquina fai vibrar o aire:
parece o estertor dun moscardón afogado polo veleno dun deus descoñecido.
Máis preto, o parloteo das galiñas e o ladrido dos cans
humanizan a terra, antes de que se converta en pedra informe.
Máis preto aínda, as formigas percorren a roseira,
perseguindo na súa peregrinaxe un relicario imposible que restitúa o sentido.
As moscas revolotean monótonas, indiferentes. Adiviñan o seu triunfo.
Con todo, por baixo, alimentando o desconcerto, todo é quietude.
O aire levántase suave de súpeto.
É frío.
Lembra o outono que virá.
Un presentimento do ocaso…
