Un día, un home saíu do cárcere tras pasar moitos anos -demasiados, sempre son demasiados- encerrado, sen que ninguén lembrase moi ben o motivo… Un autobús levouno á súa vella aldea, abandonada e perdida nun recuncho do Val Miñor. Ao baixar do autobús, ao depositar o seu pé na terra que o procreara, que alimentara os seus xogos infantís, a mirada daquel home cruzouse coa duns nenos asustados –sabían quen era- que nese momento xogaban cunha pelota de trapo nunha pequena chaira á que se coñecía no fala local como o “palame”.
A pelota saíu rodando e foi parar aos pés do expresidiario (sempre cargaría co apelativo, con esa segunda condena). Os nenos escondéronse apresurados, como lebres asustadas ante a proximidade do cazador. O home sentiu -coma se el mesmo fose un daqueles nenos- o medo ante a súa presenza; entendeu o que as imaxinacións infantís engadirían ás noticias sobre o seu regreso e a súa prolongada ausencia… Contemplou a pelota de trapo unha vez máis e milagrosamente -seguro que non é difícil entendelo- volveu ser un neno, un neno como aqueles que lle contemplaban asustados, e recuperou o pracer puro de quen volve ao Paraíso, novo Adán que recupera a inocencia dunha Terra sen pecado, e sorriu, coa sinxeleza de quen re-descobre de novo o mundo, e cun forte puntapé descargou toda a súa forza sobre a pelota… e comezou a andar mentres facía denodados esforzos por tragarse unha bágoa que se empeñaba en saír á superficie.
Entre tanto, os nenos ían saíndo do seu agocho mentres comentaban -esaxeradamente, como era obrigado- o que acababa de pasar. Un daqueles nenos, máis sensible quizais, máis imaxinativo talvez, entendeu o que sucedera facía tan só uns instantes… e, ao entendelo, sendo aínda un neno, non puido evitar -ao contrario que o home- que as bágoas asomasen sen freo, afastándolle así da súa propia infancia…
Aquel neno era o meu pai. Contoume moitas veces esta historia. E publicouna no seu primeiro artigo, con apenas vinte anos. Eu cóntoa agora por el e polos meus fillos, para que lembren sempre quen era o seu avó e de onde veñen, coa esperanza de que lles axude no seu camiñar.
