[Ao meu pai, que pasou días inacababeis pechado nun hospital, respirando sen respirar con ventilación asistida]
Meu pai…
Corpo baleiro,
marioneta inerte,
fol que se inflaba e desinflaba
ao ritmo mecánico marcado pola máquina, feroz reloxo da súa agonía.
Campo reseco,
refugallo enmudecido,
estertor guindado de dores,
casca amarga das miñas soidades.
E máis eu…
Espectador dese baleiro sen fondo,
río xeado no que afogarme.
Ferido de ausencias,
condenado a un grito sen voz,
desgarrado e desnudo ante aquel
Cristo crucificado
que non prometeu a súa resurrección…
