Categoría: Poema

Primavera do ano 2020. Tempos de confinamento En casa teño un deses peixes laranxas.Si, un deses que parecen todos iguais, como fabricados nalgún laboratorio pa...

Para vós, irmáns. Para os curmáns. Para os amigos que foron parte desa infancia que todavía permanece.. Aínda ecoan os pasos precipitados pola costa do Palame (...

Avanza a mañá. Aínda persiste o tremor nas últimas pingas do resío. Retrocede a sombra. A araña deslízase pola súa rede.

Nácara contrafeita perfílase tras vidrosa luz, desvelando, en retirada, un cristal amortecido de amplitude esférica, solemne, que apresa -cal avaro neptuniano- ...

Para Ana Mentres os teus ollos iluminen o meu torpe camiñar, perdido e derrotado; mentres no medio da manda entolecida a túa voz se alce -sempre triunfante-; me...

O meu corpo mergúllase na escuridade, que agoniza. O aire penetra con dores de parto, co frío -vivificante- da alba presentida. A terra respira. Lenta. O animal...

É no ocaso cando levanta o voo a curuxa. A terra esgázase para acompañala, e dela asoman -clamantes- as mans dos mortos e críspanse os dedos, ósos fumarentos en...

Como cansa ás veces a pegada dos pasos sen pisada, o fedor da sombra enaltecida, o eco da voz metalizada, a cháchara indolente do perpetuo adolescente, a indust...

O que é sagrado, ben lonxe de ser a persoa, é o que nun ser humano é impersoal. Todo o que é impersoal no ser humano é sagrado, e soamente iso. Simone Weil &nbs...

O outro día tiven que cortar unha árbore. Era unha vella cerdeira, pequena e fráxil, medio derrubada -derrotada- polo último temporal. Antes de cortala, abracei...